Czym jest tutoring?
Tutoring jest metodą, niektórzy powiedzą stylem pracy nauczyciela (tutora) zazwyczaj z jednym studentem (podopiecznym, tutee). Opiera się zatem na ich indywidualnej relacji, która budowana jest najczęściej przez okres jednego semestru podczas kilku spotkań (tutoriali). Tutoring wykracza poza znane formuły wykładu, ćwiczeń, konwersatoriów czy laboratoriów. W pewnym sensie najbliżej mu do seminariów dyplomowych (w których promotor indywidualnie zajmuje się swoimi seminarzystami), różni się od nich jednak specyficznym wachlarzem narzędzi.
Warto zaznaczyć, że sama metoda tutoringu, kojarzona przede wszystkim z relacją mistrz-uczeń, ma długą tradycję osadzoną w doświadczeniach tzw. systemu tutorialnego na uniwersytetach w Oksford i Cambridge. W uczelniach tych pierwotnie tutorzy byli opiekunami studentów, dbającymi o organizację ich życia na studiach i realizację założonych celów. Z czasem tutorami stali się nauczyciele akademiccy, tworząc swoją własną propozycję kształcenia. Polegała ona na wspieraniu samodzielnej pracy studenta, a także weryfikowaniu jej efektów. Tutor podczas tutorialu, realizowanego z określanego przedmiotu, wskazywał swojemu podopiecznemu odpowiedni zestaw lektur i zlecał przygotowanie eseju,
opracowanie problemu, bądź rozwiązanie zadania. Student – mając określony czas – wykonywał zleconą mu pracę, po czym, podczas kolejnego tutorialu, przedstawiał ją tutorowi. Zrealizowana przez studenta praca stawała się fundamentem do dyskusji, prezentacji własnego stanowiska i szukania dalszych przestrzeni do poznania. Tym sposobem system tutorialny uczył studentów: samodzielnego, krytycznego myślenia, poszukiwania źródeł, tworzenia esejów, prezentacji swoich poglądów, dyscypliny i wytrwałości, obcowania z mistrzem, uczestniczenia w kulturze akademickiej, życiu społecznym itd.