Patron naszej Szkoły

Patronem naszej szkoły jest Zygmunt Szczęsny Feliński, który urodził się 1 listopada 1822 r. w Wojutynie k. Łucka w niezamożnej, lecz bardzo ambitnej rodzinie szlacheckiej, jako syn Gerarda i Ewy z domu Wendorffów. Otrzymał staranne wychowanie religijne i patriotyczne. Początkowo uczył się w domu rodzinnym pod okiem wynajętych nauczycieli, potem w szkole parafialnej w Nieświczu. W 1832 r. rozpoczął wraz z bratem Alojzym naukę w gimnazjum w Łucku. Po zsyłce matki do Berezowa przez władze carskie za przynależność do sprzysiężenia Szymona Konarskiego, Szczęsny Feliński udał się – dzięki pomocy finansowej Zenona Brzozowskiego oraz jednorazowemu stypendium państwowemu – na Uniwersytet Moskiewski, gdzie zapisał się na Wydział Matematyki. Po ukończeniu studiów wyższych przez dwa lata przebywał w Sokołówce na dworze Brzozowskich jako guwerner i sekretarz.

W 1847 r., wsparty finansowo przez swego dobroczyńcę, celem uzupełnienia wykształcenia, udał się najpierw do Wiednia, następnie przez Pragę i Drezno do Berlina, a stamtąd do Paryża. Tu rozpoczął studia na Sorbonie i College do France. W Paryżu spotkał się zarówno z różnymi środowiskami emigracyjnymi, jak również z narodowymi wieszczami a zwłaszcza ze Słowackim, z którym się zaprzyjaźnił (był obecny przy jego śmierci). W 1848 r. wziął udział w powstaniu wielkopolskim. Po jego upadku wrócił do Paryża, aby następnie pełnić obowiązki guwernera w rodzinie Brzozowskich. Tu przeżył kryzys w związku z ostatecznym wyborem drogi życiowej. Szczęsny Feliński był głęboko wierzącym katolikiem, człowiekiem niezwykle szlachetnym i uczciwym. Jego przemyślenia związane ze zrywem patriotycznym w Wielkopolsce i rozruchami ulicznymi proletariatu w Paryżu w 1848 r. doprowadziły go do przekonania, że jako kapłan najlepiej zrealizuje obowiązki względem Ojczyzny. Mając dostęp do szerokich warstw społecznych będzie mógł oddziaływać na pogłębienie ich religijności i umocnienie zasad moralnych. W kapłaństwie nie szukał kariery doczesnej, wysokich intratnych stanowiskach, ale cichej skromnej służby ludziom na takim stanowisku, jakie powierzone zostało mu przez władzę duchowną.

W 1851 r. zapukał do seminarium duchownego w Żytomierzu. Był wówczas człowiekiem w pełni dojrzałym, miał 29 lat. W grudniu 1852 r. został wysłany na dalsze studia do Cesarskiej Rzymsko – Katolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu. Po trzecim roku uzyskał stopień kandydata teologii. Święcenia kapłańskie otrzymał z rąk już poważnie chorego arcybiskupa Ignacego Hołowińskiego, który w Felińskim widział kandydata do zakonspirowanego zgromadzenia zakonnego przy kościele OO. Dominikanów św. Katarzyny w Petersburgu, mającego składać się z miejscowych kapłanów świeckich, na wzór oratorium św. Filipa Neri.

Niemal natychmiast nowo wyświęcony kapłan otrzymał nominację na wikariusza przy wspomnianym kościele. Pracując głównie jako prefekt szkoły średniej i opiekując się zakładem dla sierot i starców, znalazł jeszcze czas, aby napisać rozprawę i uzyskać stopień magistra teologii. Po dwu latach pracy duszpasterskiej w 1857 r. został mianowany ojcem duchownym w Akademii przez arcybiskupa Wacława Żylińskiego. W tym czasie powierzono mu także prowadzenie wykładów z filozofii oraz obowiązki kapelana zakładu Rodziny Maryi. Pracę w charakterze ojca duchownego kontynuował ks. Feliński do 1861 r., kiedy to przez władze carskie został przedstawiony papieżowi Piusowi IX do prekonizacji na arcybiskupa warszawskiego.

Konsekracja odbyła się w Petersburgu, wkrótce potem miał miejsce ingres do rekoncyliowanej archikatedry. Do momentu powstania styczniowego nowo mianowanemu Arcybiskupowi przyszło rządzić w trudnych warunkach ucisku rodaków przez władze carskie w Warszawie. Arcypasterz Warszawski będąc zdecydowanym patriotą i pragnąc niepodległości państwa był daleki od postawy serwilizmu wobec cara, ale także antagonistycznie nastawiony do improwizowanego i nieprzygotowanego powstania, z góry skazanego na niepowodzenie nie popierał takiej inicjatywy. Wierzył w szczerość zapewnień cara (dopóki się nie przekonał o jego obłudzie) i myślał o prowadzeniu pracy organicznej nad podniesieniem poziomu ekonomicznego, oświatowego i moralnego społeczeństwa po to, aby – gdy nadejdzie odpowiedni czas – przygotowany naród mógł podjąć skuteczną walkę o niepodległość. Widząc szalejące bezprawie i gwałt rosyjskiej armii złożył na ręce księcia Konstantego dymisję z członkostwa Rady Stanu i wystosował memoriał do cara Aleksandra II w obronie Kościoła i Narodu Polskiego. Odpowiedzią cara był rozkaz wyjazdu Arcybiskupa z Warszawy i przybycia do Petersburga celem wytłumaczenia się z zajętego stanowiska wobec powstania. W Garcynie k. Petersburga zredagował memoriał do cara: wkrótce jednak został aresztowany i zesłany na banicję do Jarosławia nad Wołgą. Tam na wygnaniu pozostał blisko 20 lat.

W 1883 r. za sugestią papieża Leona XIII, złożył rezygnację z urzędu arcybiskupa warszawskiego. Wtedy rząd carski zezwolił mu na opuszczenia Rosji. Arcybiskup osiedlił się w Dźwiniaczce w rezydencji dworskiej Heleny Koziebrodzkiej w charakterze kapelana miejscowej kaplicy. Tu pełniąc posługi kapłańskie dla miejscowego ludu ułożył konstytucje zakonne dla Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, będąc protektorem i duchowym jego doradcą. W 1895 r. wyjechał do Karlowych Warów, celem poratowania słabnącego zdrowia. Czując jednak pogorszenie po kilku dniach pobytu wrócił do Krakowa, gdzie zasłabł i zmarł 17 września w pałacu arcybiskupów krakowskich. Po uroczystościach pogrzebowych w Krakowie ciało jego zostało przewiezione do Dźwiniaczki i tam pochowane.